Το νερό είναι ο σημαντικότερος φυσικός πόρος. Με την κλιματική αλλαγή τα φαινόμενα λειψυδρίας και παρατεταμένης ξηρασίας αρχίζουν και γίνονται ασφυκτικά. Αυτό μας υποχρεώνει να αλλάξουμε τον τρόπο διαχείρισης του νερού. Στο Πρόγραμμα Δράσης της ΕΕ για την Κυκλική Οικονομία η επαναχρησιμοποίηση του νερού θεωρείται κρίσιμος τομέας προτεραιότητας, και αναφέρεται σχετικά ότι «Μαζί με τα μέτρα για την αποδοτική χρήση του νερού, η επαναχρησιμοποίηση υγρών αποβλήτων μετά από επεξεργασία και υπό ασφαλείς και οικονομικά αποδοτικές συνθήκες αποτελεί ένα πολύτιμο αλλά αναξιοποίητο μέσο για την αύξηση της παροχής νερού και την άμβλυνση της πίεσης που δέχονται οι υδάτινοι πόροι της ΕΕ λόγω υπερεκμετάλλευσης. Η επαναχρησιμοποίηση του νερού στη γεωργία συμβάλλει επίσης στην ανακύκλωση θρεπτικών ουσιών μέσω της υποκατάστασης των στερεών λιπασμάτων». 

Η αφαλάτωση θαλασσινού νερού προτιμάται όλο και περισσότερο ως λύση για την ύδρευση νησιών και άλλων παραθαλάσσιων περιοχών με λειψυδρία. Οι μονάδες αφαλάτωσης παρουσιάζουν δύο κατηγορίες περιβαλλοντικών επιπτώσεων: επιπτώσεις από την χρήση της ενέργειας και επιπτώσεις από την απόρριψη της άλμης. Οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ)  μπορούν να έχουν ευρύτερη εφαρμογή; Η αφαλάτωση στα πλαίσια της κυκλικής οικονομίας έχει διττό στόχο: (α) να εξαλείψει τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις που σχετίζονται με τη διάθεση της άλμης στο περιβάλλον και (β) να εξετάσει τη δυνατότητα αξιοποίησης της άλμης.

Όμως είναι αδύνατον να καλύψει όλες τις ανάγκες ύδρευσης, πρέπει να λειτουργεί συμπληρωματικά σε μια ευρύτερη πολιτική ολοκληρωμένης διαχείρισης υδατικών πόρων και δεν πρέπει να αντικαταστήσει τις προσπάθειες για συλλογή του βρόχινου νερού, τον περιορισμό των διαρροών από το δίκτυο ύδρευσης, και την επιλογή κατάλληλων καλλιεργειών στην αγροτική παραγωγή που δεν είναι υδροβόρες, έτσι ώστε να γίνεται η μέγιστη εξοικονόμηση νερού.