Μπορούν οι  αρχές και οι Στόχοι Βιώσιμης Ανάπτυξης να οδηγήσουν τις ανθρώπινες κοινωνίες προς ένα καλύτερο μέλλον ή αποτελούν υψηλές προσδοκίες που καταρέουν λόγω του ουτοπικού και ιδεαλιστικού χαρακτήρα τους; Είναι δυνατή η συνεργασία οργανισμών, θεσμών, κυβερνήσεων, ιδιωτών και πολιτών για την αντιμετώπιση των ανθρώπινων αναγκών και βιώσιμη κατανάλωση φυσικών πόρων και την προστασία περιβάλλοντος;

Συμβάλλουν οι σύγχρονες τεχνολογικές εξελίξεις στις προσπάθειες επίτευξης βιώσιμης ανάπτυξης, ή οξύνουν τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες;

Η οικονομική ανάπτυξη που είναι τόσο αναγκαία όσο ποτέ σήμερα στην μετά-COVID εποχή, με την ενεργειακή κρίση και τον πόλεμο μπορεί να συμβαδίσει με την Ατζέντα 2030 και την επίτευξη των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης, ή θα θέσει τη Βιώσιμη Ανάπτυξη στο περιθώριο.

Η αυξανόμενη χρήση δευτερογενών πρώτων υλών συμβάλλει στην αποδοτική χρήση πόρων και ενέργειας. Στην ΕΕ πολλά προϊόντα στο τέλος του κύκλου ζωής τους δεν εισέρχονται στην ορθή πορεία ανακύκλωσης, με αποτέλεσμα την απώλεια πολύτιμων πρώτων υλών. Σε μια κυκλική οικονομία, οι δευτερογενείς πρώτες ύλες χρησιμοποιούνται για την παραγωγή νέων προϊόντων. Οι δευτερογενείς πρώτες ύλες αποτελούν ένα μικρό μόνον ποσοστό των υλικών που χρησιμοποιούνται στην ΕΕ.

Το αίτημα του δικαιώματος στη φύση μεταφράζεται ως απόδραση σε τουριστικούς προορισμούς, φυσικούς παράδεισους, βουνά, και θάλασσες, ή συνδέεται με ποιότητα καθημερινότητας και εύκολη πρόσβαση σε χώρους πρασίνου μέσα στην πόλη. αλλά και έξω από αυτήν. Έχει καταγωγή από τον Henri Lefebvre και το βιβλίο του "Το δικαίωμα στην πόλη" / Le Droit à la Ville, 1968). Προσφάτως έχει διατυπωθεί και η άποψη του δι καιώματος της Φύσης, συνθήκη που έχει κατοχυρωθεί ήδη νομικά από επτά κράτη.

Μέσα στο διάστημα των τελευταίων ετών έντονης δραστηριότητας που συνδέεται με την ανάγκη απεξάρτησης από το λιγνίτη και τα ορυκτά καύσιμα παρατηρείται η ραγδαία, και ορισμένες φορές χωρίς φραγμούς εξάπλωση ανεμογεννητριών σε παρθένες περιοχές ή περιοχές χαραγμένες στη συλλογική μνήμη ως πολιτιστική κληρονομιά, και η μετατροπή τους σε βιομηχανικά πάρκα.

Θα μπορούσαμε να εγκαταστήσουμε μεγάλα φωτοβολταϊκά πάρκα στις ερήμους του πλανήτη μας; Έτσι θα αξιοποιήσουμε εκτάσεις μηδενικής χρησιμότητας και να τροφοδοτήσουμε με ενέργεια υποανάπτυκτες περιοχές. Επικεντρωθείτε στα τεχνικά δεδομένα μιας τέτοιας προσέγγισης. Μπορούν να λειτουργήσουν τα φωτοβολταϊκά στις συνθήκες της ερήμου; Ποια θα είναι η απόδοσή τους; Ποιες θα είναι οι απώλειες του συστήματος μεταφοράς της ενέργειας στους τόπους κατανάλωσης; Είναι τελικά οικονομοτεχνικά σκόπιμη μια τέτοια εγκατάσταση ή είναι μια απλή ιδεοληψία;

Τα φωτοβολταϊκά στις στέγες είναι διαδεδομένα στις μέρες μας. Σίγουρα η παραγωγή ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές είναι φιλική προς το περιβάλλον. Δεν ρυπαίνει και αντικαθιστά άλλες πηγές που ρυπαίνουν. Επίσης έχει χαμηλό λειτουργικό κόστος και συνεχώς μειούμενο κόστος εγκατάστασης. Από την άλλη πλευρά ακούμε και διαβάζουμε πολλά για φυτεμένα δώματα που μονώνουν το κτίριο, δροσίζουν το περιβάλλον, καθαρίζουν την ατμόσφαιρα και ομορφαίνουν τις πόλεις μας. Άρα προκύπτει το δίλημμα ποια από τις δύο προσεγγίσεις θα χρησιμοποιήσουμε για να αξιοποιήσουμε τη στέγη μεγάλων κτιρίων.