Η βιώσιμη ανάπτυξη θεωρείται από πολλούς ως το μονοπάτι που θα οδηγήσει σε έναν πιο δίκαιο και καλύτερο κόσμο μέσα από την ισότιμη και αλληλένδετη ανάπτυξη των τριών πυλώνων της: της οικονομίας, του περιβάλλοντος και της κοινωνίας. Στην κατεύθυνση αυτή αποσκοπούν και οι Στόχοι Βιώσιμης Ανάπτυξης (ΣΒΑ) που περιγράφονται στην τρέχουσα Ατζέντα 2030 των Ηνωμένων Εθνών. Ωστόσο, υποστηρίζεται ότι οι ανισότητες εντός και μεταξύ των χωρών αυξάνονται ραγδαία και η προστασία του περιβάλλοντος έρχεται σε δεύτερη μοίρα έναντι της οικονομικής ανάπτυξης.

Η κρίση στην Ουκρανία και η εκτόξευση των τιμών ενέργειας έφερε ξανά στο προσκήνιο την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης για την πλήρη απολιγνιτοποίηση του ενεργειακού συστήματος της χώρας μέχρι το 2028), όταν περισσότερο ανεπτυγμένες χώρες, όπως η Γερμανία, προωθούν την πράσινη ενεργειακή μετάβαση σε μεγαλύτερο χρονικό ορίζοντα. Ποια είναι η άποψή σας για το ζήτημα; Ποια είναι τα οικονομικά, περιβαλλοντικά και κοινωνικά κόστη και οφέλη της επιλογής αυτής; Υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις που αγνοήθηκαν;

Σύμφωνα με το Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα (ΕΣΕΚ) και το επιχειρησιακό σχέδιο της ΔΕΗ όλες οι υφιστάμενες σήμερα λιγνιτικές μονάδες ως το 2023 θα κλείσουν, με εξαίρεση τη λειτουργία μίας μόνο λιγνιτικής μονάδας (της μονάδα 5 στην Πτολεμαΐδα) μεταξύ 2023 και 2028.

Σύμφωνα με το Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα (ΕΣΕΚ) και το επιχειρησιακό σχέδιο της ΔΕΗ όλες οι υφιστάμενες σήμερα λιγνιτικές μονάδες ως το 2023 θα κλείσουν, με εξαίρεση τη λειτουργία μίας μόνο λιγνιτικής μονάδας (της μονάδα 5 στην Πτολεμαΐδα) μεταξύ 2023 και 2028. Λόγω της απολιγνιτοποίησης, θα παύσει και η λειτουργία των λιγνιτικών ορυχείων, αφήνοντας ανεκμετάλλευτο ένα σημαντικό δυναμικό ορυκτού πλούτου. Το βασικό σχέδιο προβλέπει την αποκατάσταση των ορυχείων και την αξιοποίηση των εκτάσεων για νέες χρήσεις (π.χ.

Παρά το γεγονός ότι σε διεθνές επίπεδο, οι πολιτικές διαχείρισης αποβλήτων θέτουν ολοένα και πιο υψηλούς στόχους μείωσης-επαναχρησιμοποίησης-ανακύκλωσης (Reduce-Reuse-Recycle 3R), στην Ελλάδα η διάθεση των αποβλήτων, ειδικά των αστικών, σε ΧΥΤΑ ή ακόμη και ΧΑΔΑ εξακολουθεί να αποτελεί την κυρίαρχη πρακτική. Ακόμη κι αν η πρακτική αυτή εκλείψει στο μέλλον, υπάρχει σήμερα ένας πάρα πολύ μεγάλος αριθμός ενεργών κι ανενεργών ΧΥΤΑ και ΧΑΔΑ, οι οποίοι θα πρέπει να αποκατασταθούν.

Σε διεθνές επίπεδο υποστηρίζεται ότι τα Πανεπιστήμια πρέπει και μπορούν να αποτελέσουν πρότυπο για μια κοινωνία μηδενικών αποβλήτων. Μάλιστα, αρκετά Πανεπιστήμια μέχρι σήμερα έχουν  υιοθετήσει τέτοιους στόχους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το University of Texas at Austin, το οποίο δήλωσε πως μέχρι το 2020 θέλει να έχει μηδενικές εκπομπές αποβλήτων αποτελώντας «μοντέλο πανεπιστημίου» στις ΗΠΑ στο συγκεκριμένο πεδίο.